رهنمای بیماری بورگر یا ترومبوآنژئیت انسدادی

بیماری بورگر یا ترومبوآنژئیت انسدادی نوعی اختلال انسدادی غیر آترواسکلروتیک سرخرگ ها و سیاهرگ های کوچک تا متوسط اندامهای فوقانی و تحتانی است.

عروق خونی ملتهب می شوند، و جریان خون کاهش می یابد. لخته شدن خون، رگ های خونی را مسدود می کند. بیماری بورگر باعث درد می‌شود و می تواند به بافت صدمه بزند و در موارد شدید باعث مرگ بافت (گانگرن) گردد.

بیماری بورگر شریان را متورم کرده و لخته خون در رگ های خونی ایجاد می شود. این امر جریان طبیعی خون را محدود و به طور کامل از طریق بافتها از گردش خون جلوگیری می کند.

نام علمی این بیماری ترومبو آنژئیت اوبلی تران به معنی بیماری التهابی لخته‌ای انسدادی است یعنی بیماری که در آن شریان‌های ریز در اندام فوقانی و تحتانی به علت التهاب و لخته، بسته می‌شود.

علل بیماری بورگر

علت بیماری هم هنوز معلوم نیست اما به طور قطع می‌توان گفت در افراد سیگاری دیده می‌شود و در غیر سیگاری‌ها وجود ندارد.

علایم بیماری بورگر

بیماری با سیگار کشیدن پیشرفت می‌ کند و با پیشرفت بیماری زخم‌هایی در نوک انگشتان و ناخن فرد ایجاد می‌شود که فوق العاده دردناک است به طوری که به هیچ مسکنی پاسخ نمی‌دهد، در نتیجه فرد به مواد مخدر روی می‌آورد تا درد را تسکین دهد.

این سیکل معیوب ادامه می‌یابد تا اینکه بیمار به یک فرد سیگاری قهار، معتاد به مواد مخدر و از کار افتاده تبدیل می‌شود و به تدریج با پیشرفت بیماری اندام‌های خود را از دست می‌ دهد.

در صورت عدم بهبودی می تواند منجر به قطع عضو شود.

بیمار در مراحل اولیه دچار لنگیدن می شود. همچنین درد ایسکمیک در طی استراحت یا زخم شدن مشاهده می شود.

درمان بیماری بورگر

– متأسفانه طب امروز از نظر دارویی و جراحی هیچ تکنیک و تکنولوژی درمانی مؤثری برای بیماری بورگر پیدا نکرده است.

– البته یک سری داروها از جمله آسپرین، ایلوپروست، بلوک کننده های کانال کلسیم، آنتی بیوتیک، مواد ضد انعقادی و یا بلوک سمپاتیک به عنوان داروی فرعی به کار می‌روند ولی تأثیر چندانی در درمان ندارند.

– از نظر جراحی نیز جنس عروق به قدری خراب می‌ شود که هیچ جراحی قادر به اصلاح آنها نیست.

– از طرفی رگهایی که در بیماری‌های دیگر برای جبران می‌توان استفاده کرد نیز در این بیماری از بین رفته‌اند.

– جراحی بای پس عروق نتایج رضایت بخشی به همراه نداشته است.

– سایر روشهای نسبتاً موفقیت آمیز عبارتند از استفاده از فاکتورهای رشد عروق، قرار دادن سیم کیرشنر در مسیر تیبیا برای تحریک رگ سازی

– استفاده از کمپرسور فشاری برای به جریان انداختن خون و استفاده از آنتاگونیستهای اندوتلین همچون بوسنتان

– تنها کسی که می‌تواند به درمان کمک کند خود فرد بیمار است. در واقع فقط یک راه برای درمان وجود دارد و آن هم قطع کامل سیگار می‌باشد.

– با ترک کامل سیگار گرچه اعضای از دست رفته برنمی‌گردد ولی حسن آن این است که از پیشرفت بیماری جلوگیری می‌شود.

– به طوری که آمارها نشان داده است با ترک سیگار میزان قطع عضو به زیر ۳۰ درصد کاهش می‌یابد.

khalayegh.com