توصیه هایی برای سازگار شدن با اختلالات سازگاری!
اختلالات سازگاری علایم احساسی یا رفتاری بیش از اندازه در پاسخ به یک موقعیت استرس‌زا در زندگی است.
در این حالت فرد قادر نیست آن طور که انتظار می رود با تغییرات پیش آمده در زندگی سازگاری حاصل کند، که این امر به نوبه خود باعث خلل وارد آمدن به کارکردهای فرد در زندگی روزانه می‌شود.
علایم اختلالات سازگاری
– یک عامل استرس‌زا قابل شناسایی وجود دارد. این عامل استرس زا ممکن است خیلی جزئی به نظر آید، مثلاً مقدار کمی ضرر مالی، یا حتی مثبت باشد، مثلاً ارتقای شغلی.
– علایم یا تغییرات رفتاری در عرض ۳ ماه از ظهور عامل استرس زا به وجود می آیند و حداکثر تا ۶ ماه پس از رفع عامل استرس زا ادامه می‌یابند.
– اختلال روانی دیگری وجود ندارد. (مثلاً افسردگی اساسی، اختلال اضطرابی، اختلال شخصیت و غیره)
– علایم و شدت آن در افراد مختلف عیناً شبیه هم نیستند (نوجوانان و سالمندان معمولاً علایم شدیدتری دارند).
در کل، این علایم عبارتند از مشکلات خواب، بی‌قراری، تحریک‌پذیری، از دست دادن تمرکز، خستگی، از جا پریدن، عصبی بودن، افسردگی، اضطراب، گوشه‌گیری و خودداری.
همچنین امکان دارد احساساتی مثل ترس، خشم، گناه و شرمساری، و انکار عامل یا واقع استرس زا وجود داشته باشد. (فرد طوری رفتار می‌کند که انگار هیچ اتفاقی نیافتاده است)
عوامل خطر آفرین
– شدت میزان نامطلوب بودن تغییراتی که در آن عامل استرس زا به وجود آمده است.
– این که آیا واقعه استرس‌زا به طور ناگهانی رخ داده یا قبلاً انتظار آن می‌رفته است.
– میزان اهمیت واقعه استرس زا در زندگی فرد
– نبود حمایت مناسب از فرد (مثلاً از طرف خانواده، دوستان، و نیز ارتباطات مذهبی، فرهنگی و اجتماعی)
– میزان آسیب پذیری فرد نسبت به تجربیات استرس زای زندگی
عواقب اختلالات سازگاری
معمولاً با موفقیت در سازگاری با تغییرات زندگی یا پایان واقعه استرس زا مشکل خود به خود حل می‌شود.
در مواردی که فرد نتواند خودش به تخفیف علایم کمک کند درمان پزشکی کمک‌کننده خواهد بود. اختلال سازگاری شایع بوده اما معمولاً موقتی است.
عوارض اختلالات سازگاری
– مشکل در حفظ روابط یا شغل
– به دراز کشیدن این گونه مشکلات در نوجوانان
– روی آوردن به الکل یا مواد مخدر برای غلبه بر علایم و احساسات نامطلوب
– اضطراب و افسردگی مزمن
درمان اختلالات سازگاری
– مراقبت از خود، روان درمانی، و در بعضی از موارد، استفاده از دارو. انتخاب نوع درمان بر مبنای شدت اختلال سازگاری و تأثیری که بر زندگی فرد گذاشته است خواهد بود.
– خانواده و دوستان فرد می‌توانند به وی در سازگاری با واقعه کمک کنند. همچنین فرد با کمک آنها می‌تواند در زندگی خود تغییراتی را به وجود آورد که در آینده بتواند سازگاری بهتری با وقایع زندگی داشته باشد.
– خود فرد هم می‌تواند روش سازگاری با واقعه استرس زا را فرا گیرد، عوامل استرس زا و احساسات خود را در مورد آنها به طور روزانه یادداشت کند، با دوست خود در مورد تجربیاتش صحبت کند، به یک گروه حمایتی بپیوندد، و سلامت جسمی خود را فراموش نکند.(رژیم غذایی، ورزش، و خواب مناسب)
– روش‌های روان درمانی مختلفی برای کمک به فائق آمدن به اختلال سازگاری موجود هستند و اثربخشی آنها به اثبات رسیده است. هر کدام از این روش‌ها که مورد استفاده قرار گیرد غالباً برای مدت کوتاهی مورد نیاز خواهد بود. در بعضی از موارد ممکن است خانواده درمانی توصیه شود.(از جمله مشاوره زناشویی)
داروها در اختلالات سازگاری
با توجه به این که اختلالات سازگاری معمولاً کوتاه مدت هستند، معمولاً نیازی به دارو وجود ندارد. اما امکان دارد برای بی‌خوابی یا سایر علایم خاص، بسته به شدت آنها، دارو تجویز شود.
محدودیتی برای فعالیت جسمانی وجود ندارد. حتی یک برنامه ورزشی منظم توصیه می‌شود. فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری به کم کردن اضطراب و استرس کمک می‌کند.
درچه شرایطی باید به پزشک مراجعه نمود؟
– اگر شما یا یکی از اعضای خانواده تان علایم اختلال سازگاری را دارید.
– اگر علی‌رغم شروع درمان، علایم بدتر شدند.
– اگر دچار علایم جدید و غیرقابل کنترل شده اید.
khalayegh.com
